domingo, 3 de diciembre de 2023

Duelo

Tiven shock, traballei,
disocieime, petei.
Escollín pracer como tregua,
un ratiño pequeno e confuso.
Unha confusión que non te borra,
Breixo, non te borra.
Sigo buscando chorarte
de todas as maneiras.
Eu quería que escolleses quedar.
Eu quería que puideras escoller.
Pero non puiden.

 

domingo, 5 de noviembre de 2023

Bueno pues ya solo falta el título

En la dificultad de la disociación

se cuece un negociar de mente y vida.

De miedo y deseo una línea torcida y discontinua, 

zigzagueante, soporta a duras penas fantasías destartaladas, 

parciales, agónicas, súbitas, monótonas, átonas y tónicas, caóticas y atípicas.

Barrer me saca, ¿eh? "Quétontería"

Pues no, cojo la escoba y suceden metáforas, 

arrastro las pelusas,                                                             despersonalizadas

les trazo camino, ruta, patrón, previsiones de futuro,

las veo crecer opacas y ligeras, arremolinándose, 

fus fus, intentan escapar, fus fus, pues ya estaría.

Amontonadas y al cubo. 

Me brota un balneario en el cerebro al ver la casa medio limpia,

y una comunicación trivial deja de ser un enemigo, 

vamos, que puedo

coger el teléfono por ejemplo y organizar una milésima de asunto, 

gestionar, gestionar, (gestionar emociones, CEO emocional).

Bueno pues ya solo falta el título.



miércoles, 15 de febrero de 2023

Lenguaje musical

Cuando mi profe de batería me mencionó ayer el concepto "memoria muscular", lo asocié enseguida, valga la redundancia, con mi propia memoria. Una memoria densa y llena de lenguajes, entre ellos, claro está, el musical. Una repleta también de heridas y ausencias, de olvidos justificados, y no tanto.

Ahora que me hago mayor y solo los idiotas lo mencionan para intentar hacer daño (mayormente a sí mismos), bucear por mi memoria llega a ser, en ocasiones, un agradable paseo. Sobre todo por el bosque de la música, espeso y fascinante como un genuino cuento de hadas. A pesar de los años, o más bien gracias a ellos, y con un poquito de voluntad por ambas partes, sigo haciendo amigxs. Siendo como es una forma de amor, con más o menos proximidad física, la amistad tiene un ingrediente químico similar al romántico, un chispazo de complicidad que a veces se da el primer día... y otras el segundo. La música es un acelerador de partículas. Por supuesto que soy consciente de que estoy mezclando física y química, como para no. 

En la física musical se ubica la memoria muscular. En esas tierras se funden, como queso, lo que recuerda un brazo, un oído, con la operación mental de traducir una partitura. El lenguaje musical, al igual que el de palabras, requiere de su propia discursividad, el chispazo del cerebro uniendo sonido y tiempo, baqueta y pentagrama, vista y oído, y ahí se echan al monte, al río, on the road, discurriendo, haciendo discurso, contando algo. Asombro y felicidad, por más breve o ilusoria que al final resulte ser. Tratándose de música, siempre carpe diem, que el tiempo se fuga solo te pongas como te pongas. 

Vale muchísimo la pena buscar un poco de felicidad en la música. Que nadie, nunca, te diga que es tarde. 


viernes, 16 de diciembre de 2022

Son mis amigxs

"Y por qué será

y por qué será

me duelen más que las mías

las penitas de los demás"

Dani LLamas (A Fuego)

Hoy he recibido una noticia agridulce, a la vez que importantísima. Quiero creer que disfruto de amistades de lujo porque tengo mucha suerte en primer lugar, y porque las cuido, aunque nunca parece suficiente, en segundo lugar. Que digo yo que será un poco de todo, que olvidar la naturaleza multicausal de los fenómenos naturales, incluidos los humanos, sería lo que Richard C. Lewontin (que en paz descanse desde el año pasado) llamaba hacer ideología con la ciencia. O con lo que sea, añado yo. 

No soy no monógama porque me quiera relacionar sexualmente con muchas personas (lo cual tampoco tendría nada de malo) sino porque ya hace muchos años que no entiendo la pareja como el centro de todo. No me sale priorizar a una sola persona para planes de vida, habiendo tantas que ya están ahí, en el centro, desde hace muchos años. A ellas dedico el tiempo que me deja libre la vida laboral, entre ellas reparto alegrías y penas, sobre todo estas últimas, porque las penas son durísimas si no hay con quien re(com)partirlas. Y porque a las alegrías se apunta cualquiera (al sexo también, como todxs sabemos).

Tampoco hago activismo en salud mental para sustituír la precarización de los servicios sociales, aunque muchas veces se ha podido entender así desde fuera: un servicio gratis que el estado no proporciona. La dependencia del asistencialismo proyectada sobre mí. Eso me ha generado mucho desgaste emocional en diferentes momentos de mi vida, he sentido mucha importencia y he asumido responsabilidades de gran calado que no me correspondían. Lo hice, o a veces lo sigo haciendo, lo mejor que pude, pero también fui aprendiendo a decir que no. A encajar reproches, y también agradecimientos. 

Solo el apoyo mutuo tiene sentido cuando se trata de lxs amigxs. Me vais a disculpar que ya no admire la abnegación, el amor incondicional y todos esos mitos maternales que sobre todo las mujeres proyectamos en demasiadas relaciones, empezando por las de pareja, pero no solo. Lamento mucho que el feminismo me haya introducido perversas ideas sobre responsabilidades compartidas, interdependencia, reconocimiento y reciprocidad. No lo lamento por mí, evidentemente, ni por todas las compañeras que vamos aprendiendo a querer sin desgastarnos, a dedicarle más tiempo y energías a quien también nos quiere y lo demuestra, si no por quien despierta una mañana cualquiera con cara de haba, viendo que se le acaba la sopa boba de nuestro amor porque ay, no se enteró de que íbamos en serio cuando exponíamos asuntos tan básicos y razonables, y solo escuchaba sus propios prejuicios, como si fueran voces de su cabeza..."feminismo", "Irene Montero" (desde aquí todo mi apoyo contra tanta agresión gratuita), "feminazis", y "bla bla bla". Se siente, pero no será por falta de tiempo o de palabras dedicadas a la causa del cuidado. Los cuidados mueven el mundo, y punto. 

Desde hace unos años me duele profundamente la situación cada vez más dura de un buen amigo. Me acerco y me alejo en la medida de mis fuerzas, pero siempre está presente, en primer o segundo plano, según los días, o las épocas. Hoy por fin hemos podido repartir esa pena, y esa necesidad de apoyo, de forma más o menos igualitaria, transparente, y coordinada. Lo que se dice trabajar en equipo. Me he sentido al mismo tiempo ligera y emocionada, pero sobre todo optimista. Y hoy, con todo mi cansancio, me iré a dormir con la ilusión de que otro mundo sí es posible. Más sincero, más amoroso, más colectivo. Te voy a mandar esta entrada para que sepas que te queremos muchísimo, pero también te queremos de vuelta, a cambio ;P







jueves, 1 de septiembre de 2022

A la incertidumbre

Compañera incertidumbre, a veces me caes mal. Te comes mi calma desde dentro, como un parásito intestinal que impide aprovechar las vitaminas de la vida. Haces que confunda la ansiedad con fogonazos creativos, y viceversa. Me obligas a rellenar la inquietud con desplazamientos de significado que en no pocas ocasiones me impiden dormir. En retrospectiva, te veo en demasiados lugares importantes, con más protagonismo del que realmente mereces. Tiras por tierra a menudo meses y meses de terapia, como si fuese barato abrise en canal para cerrar alguna grieta. 

Ahora por lo menos te veo sin disfraces, frágil, vulnerable, cansina en tu recurrencia. Y aún así, como medio amiga que eres, enseguida me enfado con quien pretende quitarte importancia, con quien quiere silenciarte con razones, por más bienintencionadas que sean. 

Tengo que aprender a quereros a todas, a la incertidumbre, a las razones, también a quien alimenta unas y otras. No por nada en especial, sino porque el querer (el buen querer), sienta bárbaro. Incluso en medio de tempestades, querer (y que me quieran) me ayuda a distinguir en dónde realmente estoy a salvo, y esa pequeña certeza se hace un mundo de sentido cuando vienes de frecuentar monstruos por encima de tus posibilidades. 


 



 

martes, 23 de agosto de 2022

Candela de luna llena

Aunque no haya olivos cerca

se vuelven paz los rincones

en esta noche tan clara 

sin fuente 

ni nada.

Y aunque también es de noche

no es nuestro el sueño perdido

que me mantiene despierta.

No es tuya mi fantasía

ni mías tus precauciones

porque es de noche también

allí donde te he querido. 

Agua para la candela, 

candela de luna llena.


 



domingo, 21 de agosto de 2022

Querer podría ser esto, cualquier verano.

Madrid está tan guapa como siempre, y más intensa que nunca, pero la vida es tan fuerte como extraños son los amores con que a veces la homenajeamos. En este combate de amor y susto vamos a ganar todas las partes, porque si no es para eso yo no me peleo. Tú ponle razones pero sobre todo sigue poniéndole paz. Como te acabo de conocer no sabes todavía que mis verbos preferidos son arrebujarse y remolonear, porque estaremos siempre de acuerdo en que las acciones son mucho más importantes que los discursos. Tú me sientas bien y yo me muero de amnesia. Hacer acuerdos imposibles contigo podría convertirse en el mayor de mis placeres.